ΤΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ κας ΜΑΙΡΗΣ ΜΟΥΡΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Η κυρία Μαίρη Μουρτζοπούλου, Μαίρη Τσαούση το πατρικό της όνομα, θρέμμα όχι όμως γέννημα του Βόλου, μεγαλωμένη σ ένα οικογενειακό περιβάλλον υψηλού βιωτικού και μορφωτικού επιπέδου, επηρεασμένη από δυο κουλτούρες την Ελληνική και την Μικρασιάτικη, δέχτηκε ποικίλα ερεθίσματα ως παιδί κι ως έφηβος. Αυτό, σε συδιασμό με τα ιδιαίτερα προσόντα της και τα χαρακτηριστικά της ανήσυχης προσωπικότητάς της, την οδήγησε από την ξενοιασιά σ ένα δρόμο αγάπης προς την Τέχνη, το Ωραίο και το Παιδί. Δρόμο καρδιάς που ποτέ δεν εγκαταλείπει αλλά συνεχίζει με σκληρή δουλειά κι υψηλές αξίες.
Διαμορφώνεται όμως πια σ ένα τελεσίδικο πεπρωμένο όταν μαζί με τον σύζυγό της Αγαμέμνονα Μουρτζόπουλο -τον πολυτάλαντο μα πρωτίστως μουσικό κύριο Μένιο- με γνώμονα την γνώση κι εφαλτήριο την αγάπη για την Τέχνη χτίζουν μια κυψέλη πολιτισμού στο σπίτι τους στο Βόλο όπου προσωπικότητες της Τέχνης, της Επιστήμης αλλά και θρησκευτικές φυσιογνωμίες πρόσωπα μακράν των εγκοσμίων απ όλες τις μεριές της γης έρχονται να κοινωνήσουν το Λόγο και την Τέχνη.
Αφείδωλα μεταλαμπαδεύει στους μαθητές της της τις γνώσεις και τις εμπειρίες της. Τους υποδεικνύει διακριτικά αλλά σαφέστατα πως υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος έξω από τα στενά πλαίσια και τις φιλοδοξίες της πόλης μας, ένας κόσμος που εν δυνάμει τους ανήκει αν έχουν τα κατάλληλα εφόδια. Το κυριότερο όμως, ακούει τη δική τους φωνή. Ακούει λοιπόν. Όχι μόνο τις επιδιώξεις τους, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους αλλά και τις αρνήσεις, τις αναστολές τους, τις φοβίες και τα άγχη τους. Επιβραβεύει και υποστηρίζει μ ένα αλάνθανστο ένστικτο. Ορμέμφυτο το ένστικτο αυτό από τη μια αλλά και καλλιεργημένο απ την άλλη καθώς σκύβει πάνω από κάθε παιδί - εδώ βλέπουμε μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σ αυτήν και σε κάποιους τιτλοφορημένους "δασκάλους" που βάζουν τον εαυτό τους σ ένα απροσπέλαστο βάθρο χαρίζοντας σ όποιον τους πλησιάζει αδιαφορία και παράλογες απαιτήσεις - και μέσω του μαθήματος ανακαλύπτει την προσωπικότητα και τις δυνατότητες του. Και με τον δικό της τρόπο συμβάλλει στο να αποβάλλουν τα παιδιά τα αρνητικά και να ενισχύσουν τα θετικά τους προσόντα. Δυναμώνει έτσι τους χαρακτήρες των μαθητών της, διδάσκει τη χαρά της Γνώσης και της Ανακάλυψης, επικροτεί προσπάθειες, δικαιώνει τη διαφορετικότητα, επαινεί το σεβασμό και τη φιλομάθεια και δημιουργεί ένα κλίμα υψηλού επιπέδου του οποίου και η πρόοδος και η ευχαρίστηση είναι οι κύριοι άξονες.
Έχει τη βαθειά πεποίθηση ότι η διδασκαλία της όχι μόνο δεν είναι μια βαρετή υποχρέωση για τα προς το ζειν, αλλά προχωρώντας λίγο παραπέρα, μη αρκούμενη στα στείρα πλαίσια της εκδοχής "μάθημα" ή "ώρα μαθήματος" χωρίς αυτό επουδενί να στερεί το ουσιαστικό μέρος της δουλειάς της, καινοτομεί σε μια εποχή που η κάπως "Σωκρατική" διδασκαλία, για τα Ελληνικά δεδομένα πάντα, θεωρείται λάθος. Καταργεί το στυγνό ωράριο, γίνεται λοιπόν πομπός και δέκτης συνάμα, πομπός που εκπέμπει συνεχώς.
Διδάσκει, καθοδηγεί, διορθώνει, εμπνέει με το γνωστό ενθουσιασμό της που παρασύρει και μαγεύει τα παιδιά σ ένα τόσο μακρινό κόσμο, αυτόν της Κλασσικής μουσικής τόσο, που αισθάνονται πια ενεργοί πολίτες αυτού του χώρου της τέχνης και με τη βοήθειά της μέσω της ανάλυσης των μουσικών έργων με λόγια κατανοητά κι απλά και την κατανόηση της φόρμας, η δύσκολη και κοπιαστική τέχνη της μουσικής γίνεται μια ενδιαφέρουσα πρόκληση για κάθε μαθητή μικρό ή μεγάλο, ένα εισητήριο στην ένταξή του στον κύκλο των καλλιεργημένων ανθρώπων, αυτών των ανθρώπων που το πάθος τους έδωσε σε μας σήμερα αυτό που λέμε αριστουργήματα της ανθρωπότητας.
Είναι μια μεγάλη Δασκάλα. Δεν υπάρχει ούτε ένας μαθητής ή μαθήτρια της κυρίας Μαίρης που όταν βρίσκεται σ ένα χώρο όπου υπάρχει πιάνο δε νοιώθει την ακατανίκητη επιθυμία να παίξει. Η παρουσία, η έφραση ζωής της κι η αστείρευτη αγάπη της για τη μουσική - μελετά η ίδια κι ενημερώνεται συνεχώς- δίνουν τη φλόγα στους μαθητές της, μια φλόγα που υπερβαίνει την απλή τυπική εκμάθηση πληκτροφόρου οργάνου, που γίνεται μια τεράστια δυνατότητα και στάση ζωής, φλόγα που γίνεται σύμβολο καθώς πολλοί απ αυτούς ακολουθούν μουσική σταδιοδρομία κι άλλοι ζουν κι εργάζονται στη μουσικοί εκπαίδευση, γίνονται κι αυτοί δάσκαλοι επιλέγοντας τη μουσική σαν σπουδαστικό αντικείμενο κι επαγγελματική τους ταυτότητα.
Όλοι όσοι την πλησιάζουν, γονείς και παιδιά θεωρούν πως η επαφή τους μαζί της είναι ένα είδος "παράσημου" στη ζωή τους καθώς με την αμεσότητά της, την οξυδέρκειά της, τη γοητεία της, την αμέριστη αγάπη της για το σωστό και το πάθος της για ποιότητα την κάνουν να μοιάζει σαν ένα λαμπρό αστέρι, τόσο κοντά όμως στη γη και τις αλήθειες της - που ναι κάποιες φορές και πικρές-. Όλοι οι παλαιότεροι μαθητές της τη θυμούνται κι οι σημερινοί που έχουν την τύχη να τη ζουν την ακουν να λέει πάντα - Να τραγουδούν τα χέρια σου, να τραγουδά το μυαλό σου κι έχουν στη μνήμη τους χαραγμένη την ιδιαίτερη φωνή της, το άγγιγμά της όταν τους καθοδηγεί στην προσπάθειά τους. Όλοι νοιώθουν την εξαιρετική ευαισθησία της, την τρυφερότητά της - οι φοβερές καραμέλες φρούτων πριν από τις συναυλίες στα παρασκήνια "κατά του άγχους" - αλλά και τις αδυναμίες της΄ πάντα της είναι πολύ δύσκολο το "ποτάμι" των εξετάσεων όπου έχοντας βέβαια ένα σταθερό πρόσωπο προς στα παιδιά ζει την αγωνία τους στο πολλαπλάσιο. Κι όλοι με το παράδειγμά της όχι μόνο στη μουσική αλλά και πέρα απ αυτή μαθαίνουν πως η αγάπη θέλει αφοσίωση και πολύ πολύ δουλειά. Υπομονή κι Επιμονή όπως κι η ίδια λέει.
Η τέχνη είναι μια ανάγκη που ξεπήδησε στον άνθρωπο σα μια εσωτερική απαίτηση από την αρχή της ανθρωπότητας. Η τέχνη της Μουσικής είναι ίσως η πιο δυνατή έκφραση της ζωής. Κι η κυρία Μαίρη παίρνοντας κάθε παιδάκι απ του γονιού το χέρι κάνει την εκμάθηση της τέχνης της Μουσικής ένα περιπετειώδες ταξίδι. Γνώσης, αυτογνωσίας, ατοέκφρασης, συντροφικότητας, δημιουργίας .
