Μοτέτο

Μορφή πολυφωνικής γραφής.

Στην αρχή, 1220, είναι μια φωνή που προστίθεται αντιστικτικά πάνω από ένα δεδομένο Γρηγοριανό μέλος και το σχολιάζει μουσικά και ποιητικά. 

Πολύ σύντομα, η μελωδία του μοτέτου βασίζεται σε κοσμικά και λαϊκά τραγούδια ενώ συχνά προστίθεται και μια τρίτη ή τέταρτη φωνή πάνω σε τελείως διαφορετικά – ερωτικά, βουκολικά, σατυρικά- ποιητικά κείμενα. 

Φανταστείτε ένα μοτέτο με την ακόλουθη απρόσμενη σχέση ποιητικών κειμένων: στο ισόγειο ο  tenor τραγουδά, στη βαρύτερη φωνή, λατινικά ένα λειτουργικό κείμενο, που το θέμα του το εμπιστεύονται κάποτε σ ένα όργανο. Στο πρώτο πάτωμα, σε γλώσσα γαλλική, εγκωμιάζουν τις αρετές ενός ιππότη, στο δεύτερο πάτωμα αφιερώνουν γαλαντικά στιχάκια στις χάρες κάποιοας αξιέραστης βοσκοπούλας και στο τρίτο εκφράζουν κάποιο στοχασμό ηθικής φύσεως ή σατυρικό. 

Ο Αδάμ ντε λα Άλλ (Adam de la Halle), ο δεξιοτέχνης των μοτέτων, περικλέιει σ ένα απ αυτά το τρυφερό τραγούδι της Μάριόν του -Robin m aime, Robin m a, Robin m a demande si il m aura ( Ο Ρομπέν μ αγαπά, ο Ρομπέν μ έχει δική του, ο Ρομπέν με ρωτά αν θα μ αποκτήσει ) σαν σάντουιτς ανάμεσα στις μελαγχολικές εκμυστηρεύσεις μιας ραγισμένης καρδιάς  - Qu il me fait cruel de quitter ma mie ( Πόσο είναι σκληρό ν' αφήσω την καλή μου ) και το βερσέτο Dulce Lignum ( Ξύλον ηδύ) από την ακολουθία της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού.  

Ιστορία της μουσικής Εμίλ Βιλερμόζ.

Mετάφραση, Γιώργος Λεωτσάκος.