Η επιτυχία που σημειώνουν στη Βρετανία οι δίσκοι των θηλυκών σταρ της ποπ δεν φαίνεται να είναι τυχαία ή προσωρινή
The Guardian
Μια παράξενη συμμετρία επικράτησε στις βρετανικές λίστες μουσικών επιτυχιών την περασμένη εβδομάδα. Στην κορυφή βρέθηκε η Εϊμι Γουάινχαουζ, ακολούθησε η Αντέλ, κατόπιν η Μπιγιονσέ, στη συνέχεια το άλλο άλμπουμ της Αντέλ και, τέλος, στο νούμερο 5, το άλλο άλμπουμ της Γουάινχαουζ.
Βέβαια, η επανεμφάνιση της Γουάινχαουζ στα τσαρτ οφείλεται στην έκρηξη του ενδιαφέροντος λόγω του θανάτου της. Και πάλι, όμως, έχουμε ένα αρκετά αξιοπρόσεκτο σύνολο δίσκων που φέρουν την υπογραφή τριών γυναικών σόλο μουσικών, οι δύο Αγγλίδες και όλες κάτω των 30 ετών. Oπως είπε ένας φίλος, στέλεχος στη μουσική βιομηχανία εδώ και είκοσι χρόνια, όταν είδε τα νούμερα πριν από λίγες μέρες: «Οι άντρες έχασαν πλέον τα σκήπτρα στην ποπ». Οι γυναίκες έχουν πάρει τα ηνία στη βρετανική ποπ εδώ και αρκετό καιρό. Η Λίλι Αλεν έχει μείνει ήδη πολλά χρόνια στο παιχνίδι και τώρα έχει την πολυτέλεια να αποσύρεται στην εξοχή και να παίρνει μέρος σε διαγωνισμούς μαγειρικής. Η Εϊμι Γουάινχαουζ πέθανε τρομακτικά νέα, αλλά το πρώτο της άλμπουμ, το «Frank», κυκλοφόρησε πριν από οκτώ ολόκληρα χρόνια. Οι «επίγονοί» τους, όπως η Τζέσι Φλόρενς, η Λα Ρου, η Λόρα Μάρλινγκ, η CocknBullKid -και, βέβαια, η Αντέλ- βρίσκονται ήδη μαζί μας. Ας μην κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε αυτές τις γυναίκες, ως ιδιοσυγκρασίες, με την Εϊμι ή τη Λίλι, ή να τις κατατάξουμε σε κάποιο φανταστικό «γυναικείο» είδος μουσικής. Απλώς είναι αναμφισβήτητο ότι η μουσική βιομηχανία έχει γίνει πιο δεκτική, ενώ γυναίκες περφόρμερ σαν την Jessie J και τη Florence έχουν ισχυρότερη διαφημιστική προώθηση απ' ό, τι θα είχαν πριν από μία δεκαετία.
Βεβαίως, η μουσική βιομηχανία προσπαθεί να «πουλήσει» και αγόρια. Ο ράπερ Plan B είχε το εμπορικότερο άλμπουμ από σόλο άρρενα καλλιτέχνη το 2010. Ο Example έγινε τόσο μεγάλο αστέρι που η αλυσίδα εστιατορίων Nando's του έδωσε μια κάρτα για δωρεάν γεύματα ισοβίως. (Eίναι γενικώς αναγνωρισμένη αλήθεια ότι όλοι οι άρρενες ποπ σταρ του Λονδίνου έχουν τη μανία να τρώνε στου Nando's. Ολοι.) Ο Tinie Tempah μεγάλωσε στο Εϊλεσμπέρι του νότιου Λονδίνου, που θεωρείται η πιο κακόφημη γειτονιά στη Βρετανία, τώρα όμως είναι ο αγαπημένος ποπ τραγουδιστής του πρίγκιπα Χάρι και κάθεται δίπλα σε μέλη της βασιλικής οικογένειας σε αγώνες πόλο. Ο Τίντσι Στράιντερ έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο Number One, που τον έφερε στο νούμερο 1 του τσαρτ. Ο Κάλβιν Χάρις πέρασε αρκετά χρόνια στην κορυφή, ενώ ο Πάολο Νουτίνι εξελίχθηκε από χαριτωμένο pop boy σε κριτικά εκτιμημένο καλλιτέχνη. Θα αναγνωρίζατε όμως κάποιον από αυτούς αν περνούσε δίπλα σας στο σούπερ μάρκετ; Και θα γίνει κανένας απ' αυτούς τόσο σπουδαίος, όπως ο Ρόμπι Ουίλιαμς, που όλοι ήξεραν το πρόσωπό του και τραγουδούσαν τα τραγούδια του;
Τα συγκροτήματα κρατούν καλά - και πράγματι είναι ειρωνικό να ζητάς έναν καινούργιο Ρόμπι Ουίλιαμς όταν το πιο περιζήτητο σημερινό εισιτήριο είναι για τους Take That. Οι Mumford and Sons σκίζουν στην Αμερική? οι Coldplay και οι U2 φαίνεται να έχουν πιει το αθάνατο νερό. Κάποια νέα συγκροτήματα φαίνονται ελπιδοφόρα, όμως, όσον αφορά τους σόλο καλλιτέχνες η υπεροχή των γυναικών είναι πασίδηλη.
Πρέπει να πούμε, βέβαια, ότι υπάρχει πολλή αρσενική παρακμή τριγύρω και όχι μόνο στα τσαρτ. Οι Νιου Γιορκ Τάιμς περιέγραψαν πριν από λίγες μέρες τον οικονομικό συμβιβασμό του Ομπάμα ως άνευ όρων υποχώρηση. Ο Νικ Κλεγκ και οι Φιλελεύθεροι φαίνονται να υποχωρούν συνεχώς στους Τόρις του Κάμερον, αλλά και ο ίδιος ο Κάμερον κάνει συνεχώς κωλοτούμπες, ενώ ο Εντ Μίλιμπαντ φαίνεται να σκέφτεται ακόμα αν θα υποστηρίξει κάτι ή θα τα παρατήσει όλα. Ολοι τους φάνηκαν αμήχανοι μπροστά στις ταραχές που ξέσπασαν στο Λονδίνο και όλοι τους παραδέχθηκαν ότι υποχώρησαν στη δύναμη του Ρούπερτ Μέρντοχ, ο οποίος αντιμετωπίζει τώρα τη δική του οπισθοχώρηση. Και ο δήμαρχος Μπόρις Τζόνσον ανακοίνωσε ότι μια λύση στην όλη κρίση θα ήταν να διορίσει μια γυναίκα αρχηγό της αστυνομίας.
Στο μεταξύ, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, έχοντας κατηγορηθεί για κακοποίηση γυναικών, έχασε τη θέση του για να την πάρει μια γυναίκα, ενώ στα βιβλιοπωλεία κάνει θραύση ο νέος οδηγός της Κέιτλιν Μόραν για τις φεμινίστριες του 21ου αιώνα, με τίτλο «How to Be a Woman». Υποστηρίζει ότι τώρα είναι ο καιρός για να βγουν στο προσκήνιο και να υψώσουν τη φωνή τους οι γυναίκες - και πουθενά δεν είναι τόσο προφανές αυτό όσο στην ποπ σκηνή.
Γνωρίζουν τα μυστικά της μουσικής βιομηχανίας
Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των πέντε κορυφαίων άλμπουμ είναι ότι δημιουργήθηκαν όλα από γυναίκες με εκρηκτική αποφασιστικότητα. Η Μπιγιονσέ, αν και ετεροφυλόφιλη, παντρεμένη και mainstream, εστιάζει τα τραγούδια της στην πάλη των φύλων. Τραγουδάει για το τι θα έκανε αν ήταν αγόρι, για το τι σημαίνει να είσαι ανεξάρτητη γυναίκα. Στο βίντεο της πρόσφατης επιτυχίας της «Girls (Run the World)» βλέπεις μια νέα παγκόσμια τάξη όπου μια στρατιά από γυναίκες νικάει ένοπλους άντρες μόνο και μόνο με αφρικάνικο χορό, με τα πανίσχυρα πόδια τους και την ατσάλινη, απειλητική ορμή τους.
Η Αντέλ υπέγραψε συμβόλαιο στα εφηβικά της χρόνια και αμέσως άρχισε να διαφωνεί με τη δισκογραφική της για την τιμολόγηση των δίσκων της, γιατί διάβαζε ως μαθήτρια το επαγγελματικό περιοδικό Music Week και ήξερε τα πάντα για τα περιθώρια κέρδους. Σε μια περίοδο όπου κάθε καλλιτέχνης πρέπει να παίζει σε μουσικά φεστιβάλ, εκείνη το αρνήθηκε απερίφραστα, ξέροντας πολύ καλά πόσο σημαντικό ήταν. Ματαίωσε μια περιοδεία στις ΗΠΑ όταν όλοι την προειδοποιούσαν πως αυτό θα σκότωνε κάθε δυνατότητα αμερικανικής επιτυχίας - κι όμως, τα πήγε περίφημα στις πωλήσεις εκεί. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο να μιλάς για την ανεξαρτησία της Εϊμι Γουάινχαουζ την επαύριο ενός θανάτου που σχετίστηκε με την εξάρτηση, η γυναίκα αυτή όμως έγραψε και ερμήνευσε τραγούδια όπως κανένας άλλος, γεμάτα ερωτικό πάθος και ποίηση, πόνο και φωτιά. Κι εκείνη, επίσης, αρνιόταν να κάνει ό, τι της έλεγαν. Παρ' ότι αυτή η πλευρά της προσωπικότητάς της μπορεί να συντέλεσε στην τελική καταστροφή της, ήταν η ίδια φωτιά που έκανε τον κόσμο να θέλει ν' αγοράζει τους δίσκους της. Και υπάρχει επίσης η Λέιντι Γκάγκα, άλλη μια γυναίκα με τεράστια επιτυχία, η οποία εξερευνά τη δική της ασχήμια και αδυναμία όσο και την ομορφιά, βάζοντας αναπηρικά καρότσια στα βίντεο και κρέας, κυριολεκτικά, στα κόκαλά της.
Το κοινό που έχουν όλες αυτές οι σταρ, πέρα από το ταλέντο και την ισχυρή προσωπικότητά τους, είναι μια βαθιά επίγνωση της επιχειρηματικής πλευράς της μουσικής βιομηχανίας. Γνωρίζουν όλους τους κανόνες απέξω. Και απλώς επιλέγουν πότε θα τους παραβούν.
Είναι λοιπόν αυτή η μετατόπιση προς το θηλυκό απλώς κυκλική ή είναι κάτι πιο μόνιμο; Το γεγονός είναι ότι αυτές οι κορυφαίες γυναίκες έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχυ και είναι δύσκολο να τον ξεπεράσουν οι συνήθεις ποπ καλλιτέχνες, αρσενικοί και θηλυκοί. Μια νέα ανδρική παρουσία στην κορυφή της ποπ θα ήταν καλοδεχούμενη, αν είχε μεγάλα τραγούδια και μια μεγάλη καρδιά που θα ήταν αρκετά ανοιχτή, γνήσια και αντιφατική για να μας συναρπάσει. Αγόρια, από σας εξαρτάται.
  |
The Guardian
Μια παράξενη συμμετρία επικράτησε στις βρετανικές λίστες μουσικών επιτυχιών την περασμένη εβδομάδα. Στην κορυφή βρέθηκε η Εϊμι Γουάινχαουζ, ακολούθησε η Αντέλ, κατόπιν η Μπιγιονσέ, στη συνέχεια το άλλο άλμπουμ της Αντέλ και, τέλος, στο νούμερο 5, το άλλο άλμπουμ της Γουάινχαουζ.
Βέβαια, η επανεμφάνιση της Γουάινχαουζ στα τσαρτ οφείλεται στην έκρηξη του ενδιαφέροντος λόγω του θανάτου της. Και πάλι, όμως, έχουμε ένα αρκετά αξιοπρόσεκτο σύνολο δίσκων που φέρουν την υπογραφή τριών γυναικών σόλο μουσικών, οι δύο Αγγλίδες και όλες κάτω των 30 ετών. Oπως είπε ένας φίλος, στέλεχος στη μουσική βιομηχανία εδώ και είκοσι χρόνια, όταν είδε τα νούμερα πριν από λίγες μέρες: «Οι άντρες έχασαν πλέον τα σκήπτρα στην ποπ». Οι γυναίκες έχουν πάρει τα ηνία στη βρετανική ποπ εδώ και αρκετό καιρό. Η Λίλι Αλεν έχει μείνει ήδη πολλά χρόνια στο παιχνίδι και τώρα έχει την πολυτέλεια να αποσύρεται στην εξοχή και να παίρνει μέρος σε διαγωνισμούς μαγειρικής. Η Εϊμι Γουάινχαουζ πέθανε τρομακτικά νέα, αλλά το πρώτο της άλμπουμ, το «Frank», κυκλοφόρησε πριν από οκτώ ολόκληρα χρόνια. Οι «επίγονοί» τους, όπως η Τζέσι Φλόρενς, η Λα Ρου, η Λόρα Μάρλινγκ, η CocknBullKid -και, βέβαια, η Αντέλ- βρίσκονται ήδη μαζί μας. Ας μην κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε αυτές τις γυναίκες, ως ιδιοσυγκρασίες, με την Εϊμι ή τη Λίλι, ή να τις κατατάξουμε σε κάποιο φανταστικό «γυναικείο» είδος μουσικής. Απλώς είναι αναμφισβήτητο ότι η μουσική βιομηχανία έχει γίνει πιο δεκτική, ενώ γυναίκες περφόρμερ σαν την Jessie J και τη Florence έχουν ισχυρότερη διαφημιστική προώθηση απ' ό, τι θα είχαν πριν από μία δεκαετία.
Βεβαίως, η μουσική βιομηχανία προσπαθεί να «πουλήσει» και αγόρια. Ο ράπερ Plan B είχε το εμπορικότερο άλμπουμ από σόλο άρρενα καλλιτέχνη το 2010. Ο Example έγινε τόσο μεγάλο αστέρι που η αλυσίδα εστιατορίων Nando's του έδωσε μια κάρτα για δωρεάν γεύματα ισοβίως. (Eίναι γενικώς αναγνωρισμένη αλήθεια ότι όλοι οι άρρενες ποπ σταρ του Λονδίνου έχουν τη μανία να τρώνε στου Nando's. Ολοι.) Ο Tinie Tempah μεγάλωσε στο Εϊλεσμπέρι του νότιου Λονδίνου, που θεωρείται η πιο κακόφημη γειτονιά στη Βρετανία, τώρα όμως είναι ο αγαπημένος ποπ τραγουδιστής του πρίγκιπα Χάρι και κάθεται δίπλα σε μέλη της βασιλικής οικογένειας σε αγώνες πόλο. Ο Τίντσι Στράιντερ έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο Number One, που τον έφερε στο νούμερο 1 του τσαρτ. Ο Κάλβιν Χάρις πέρασε αρκετά χρόνια στην κορυφή, ενώ ο Πάολο Νουτίνι εξελίχθηκε από χαριτωμένο pop boy σε κριτικά εκτιμημένο καλλιτέχνη. Θα αναγνωρίζατε όμως κάποιον από αυτούς αν περνούσε δίπλα σας στο σούπερ μάρκετ; Και θα γίνει κανένας απ' αυτούς τόσο σπουδαίος, όπως ο Ρόμπι Ουίλιαμς, που όλοι ήξεραν το πρόσωπό του και τραγουδούσαν τα τραγούδια του;
Τα συγκροτήματα κρατούν καλά - και πράγματι είναι ειρωνικό να ζητάς έναν καινούργιο Ρόμπι Ουίλιαμς όταν το πιο περιζήτητο σημερινό εισιτήριο είναι για τους Take That. Οι Mumford and Sons σκίζουν στην Αμερική? οι Coldplay και οι U2 φαίνεται να έχουν πιει το αθάνατο νερό. Κάποια νέα συγκροτήματα φαίνονται ελπιδοφόρα, όμως, όσον αφορά τους σόλο καλλιτέχνες η υπεροχή των γυναικών είναι πασίδηλη.
Πρέπει να πούμε, βέβαια, ότι υπάρχει πολλή αρσενική παρακμή τριγύρω και όχι μόνο στα τσαρτ. Οι Νιου Γιορκ Τάιμς περιέγραψαν πριν από λίγες μέρες τον οικονομικό συμβιβασμό του Ομπάμα ως άνευ όρων υποχώρηση. Ο Νικ Κλεγκ και οι Φιλελεύθεροι φαίνονται να υποχωρούν συνεχώς στους Τόρις του Κάμερον, αλλά και ο ίδιος ο Κάμερον κάνει συνεχώς κωλοτούμπες, ενώ ο Εντ Μίλιμπαντ φαίνεται να σκέφτεται ακόμα αν θα υποστηρίξει κάτι ή θα τα παρατήσει όλα. Ολοι τους φάνηκαν αμήχανοι μπροστά στις ταραχές που ξέσπασαν στο Λονδίνο και όλοι τους παραδέχθηκαν ότι υποχώρησαν στη δύναμη του Ρούπερτ Μέρντοχ, ο οποίος αντιμετωπίζει τώρα τη δική του οπισθοχώρηση. Και ο δήμαρχος Μπόρις Τζόνσον ανακοίνωσε ότι μια λύση στην όλη κρίση θα ήταν να διορίσει μια γυναίκα αρχηγό της αστυνομίας.
Στο μεταξύ, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, έχοντας κατηγορηθεί για κακοποίηση γυναικών, έχασε τη θέση του για να την πάρει μια γυναίκα, ενώ στα βιβλιοπωλεία κάνει θραύση ο νέος οδηγός της Κέιτλιν Μόραν για τις φεμινίστριες του 21ου αιώνα, με τίτλο «How to Be a Woman». Υποστηρίζει ότι τώρα είναι ο καιρός για να βγουν στο προσκήνιο και να υψώσουν τη φωνή τους οι γυναίκες - και πουθενά δεν είναι τόσο προφανές αυτό όσο στην ποπ σκηνή.
Γνωρίζουν τα μυστικά της μουσικής βιομηχανίας
Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των πέντε κορυφαίων άλμπουμ είναι ότι δημιουργήθηκαν όλα από γυναίκες με εκρηκτική αποφασιστικότητα. Η Μπιγιονσέ, αν και ετεροφυλόφιλη, παντρεμένη και mainstream, εστιάζει τα τραγούδια της στην πάλη των φύλων. Τραγουδάει για το τι θα έκανε αν ήταν αγόρι, για το τι σημαίνει να είσαι ανεξάρτητη γυναίκα. Στο βίντεο της πρόσφατης επιτυχίας της «Girls (Run the World)» βλέπεις μια νέα παγκόσμια τάξη όπου μια στρατιά από γυναίκες νικάει ένοπλους άντρες μόνο και μόνο με αφρικάνικο χορό, με τα πανίσχυρα πόδια τους και την ατσάλινη, απειλητική ορμή τους.
Η Αντέλ υπέγραψε συμβόλαιο στα εφηβικά της χρόνια και αμέσως άρχισε να διαφωνεί με τη δισκογραφική της για την τιμολόγηση των δίσκων της, γιατί διάβαζε ως μαθήτρια το επαγγελματικό περιοδικό Music Week και ήξερε τα πάντα για τα περιθώρια κέρδους. Σε μια περίοδο όπου κάθε καλλιτέχνης πρέπει να παίζει σε μουσικά φεστιβάλ, εκείνη το αρνήθηκε απερίφραστα, ξέροντας πολύ καλά πόσο σημαντικό ήταν. Ματαίωσε μια περιοδεία στις ΗΠΑ όταν όλοι την προειδοποιούσαν πως αυτό θα σκότωνε κάθε δυνατότητα αμερικανικής επιτυχίας - κι όμως, τα πήγε περίφημα στις πωλήσεις εκεί. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο να μιλάς για την ανεξαρτησία της Εϊμι Γουάινχαουζ την επαύριο ενός θανάτου που σχετίστηκε με την εξάρτηση, η γυναίκα αυτή όμως έγραψε και ερμήνευσε τραγούδια όπως κανένας άλλος, γεμάτα ερωτικό πάθος και ποίηση, πόνο και φωτιά. Κι εκείνη, επίσης, αρνιόταν να κάνει ό, τι της έλεγαν. Παρ' ότι αυτή η πλευρά της προσωπικότητάς της μπορεί να συντέλεσε στην τελική καταστροφή της, ήταν η ίδια φωτιά που έκανε τον κόσμο να θέλει ν' αγοράζει τους δίσκους της. Και υπάρχει επίσης η Λέιντι Γκάγκα, άλλη μια γυναίκα με τεράστια επιτυχία, η οποία εξερευνά τη δική της ασχήμια και αδυναμία όσο και την ομορφιά, βάζοντας αναπηρικά καρότσια στα βίντεο και κρέας, κυριολεκτικά, στα κόκαλά της.
Το κοινό που έχουν όλες αυτές οι σταρ, πέρα από το ταλέντο και την ισχυρή προσωπικότητά τους, είναι μια βαθιά επίγνωση της επιχειρηματικής πλευράς της μουσικής βιομηχανίας. Γνωρίζουν όλους τους κανόνες απέξω. Και απλώς επιλέγουν πότε θα τους παραβούν.
Είναι λοιπόν αυτή η μετατόπιση προς το θηλυκό απλώς κυκλική ή είναι κάτι πιο μόνιμο; Το γεγονός είναι ότι αυτές οι κορυφαίες γυναίκες έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχυ και είναι δύσκολο να τον ξεπεράσουν οι συνήθεις ποπ καλλιτέχνες, αρσενικοί και θηλυκοί. Μια νέα ανδρική παρουσία στην κορυφή της ποπ θα ήταν καλοδεχούμενη, αν είχε μεγάλα τραγούδια και μια μεγάλη καρδιά που θα ήταν αρκετά ανοιχτή, γνήσια και αντιφατική για να μας συναρπάσει. Αγόρια, από σας εξαρτάται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου